woensdag 29 oktober 2008

Einde blog... leve de blog!

Met deze post wil ik nog eens benadrukken, dat ik met deze blog gestopt ben. De steen is weg. De punt gezet. Het litteken zal blijven, naar ik merk weer een bouwen aan nieuwe dingen. Ooit schreef een de blogger Nico-Dirk mij, dat hij het maar een gevaarlijk richting vond die ik op ging "Ik kan je alleen maar uitdagen de thermometer vooral diep te steken in jezelf en anderen. Het zal overigens zeker weten zeer doen en af en toe onzeker en vreemd voelen". En dát heb ik geweten.
Dank je wel dat mee gelezen hebt, misschien herkend hebt... Maar de steen is weg!
En ik nodig je uit op: mijn nieuwe blog.

Rob

maandag 8 september 2008

Zo veel mensen ...

Zo veel mensen waar ik van houd. Zo veel kinderen zien opgroeien. Waar wij een steentje aan mochten bijdragen. Achttien jaar meebouwen aan de gemeente, die ons huis – ons thuis- werd. Zelf opgroeien. Mijn leven. Voor mij bleek het – met name achteraf – dat zelfs mijn dagelijks werk (verzekeringstechnische wiskunde) in het teken stond van de gemeente. Het gaf ruimte om dingen te ondernemen. Zo veel jaren goede, blije en pijnlijke ervaringen. Zo veel mensen waar ik van houd.

Genoodzaakt als ik was om mijn lidmaatschap op te zeggen – waarheid en openheid staan hoog in mijn vaandel – moest ik mijn thuis loslaten. Een pijn die diep ging en gáát. Ook vanwege mijn gevoel van onmacht en de voortgaande verbazing dat zoveel mensen zich neerleggen bij het vertrek van rond de 150 mensen … en de voortwoekerende onvrede.

Ik noemde mijn blog “Teken van hoop, het hout verbindt, waar mensen elkaar en God kwijt raakten” met de overtuiging dat het Kruis uiteindelijk zou overwinnen en ons mensen weer in relatie met elkaar zou brengen.

In de loop van de tijd heb ik veel mensen gezien die nieuwe wegen zijn ingegaan. Met meer of minder pijn, maar iets nieuws. Ook zag ik mensen met de ziel onder de arm. Liep ik daar ook bij? Zoekend zochten we elkaar op om toch enige warmte en voeding te willen vinden. Misschien dat we aan elkaar vast houden, maar misschien waaieren ook wij gewoon uit. En even gedeprimeerd: welk vastzittend blaadje denkt aan de weggedwarrelde blaadjes? Ik heb de verbinding en de hoop tot nu toe amper gezien….

Er moet iets nieuws komen. Er moet een punt gezet worden en met het puin dat er is – zowel om mij heen als in mij – moet er weer gebouwd worden. Anders verdrinken we in het stof. Daarom stop ik nu met deze blog en start een nieuwe. Daarin gesteund door de woorden uit Hosea 10:12 “Zaai rechtvaardig! Oogst met liefde! Ontgin nieuw land! Het is tijd om de HEER te smeken, dat hij nadert met de regen van zijn goedheid.” Een oproep aan het volk Israël om God te gehoorzamen en rechtvaardigheid te doen.
Mij nóg meer aansprekend en aansporend staat er in de Naardense vertaling :

Zaait, gij, voor gerechtigheid,
oogst wat vriendschap vereist,
gij, breekt wat braak ligt open;
er is tijd om de Ene te zoeken,
totdat hij komt
en u gerechtigheid onderricht.


Ik ontmoet u graag op de nieuwe blog “Breekt wat braak ligt open”("http://ontginner.wordpress.com/") Punt. Komma en puntkomma om tegemoet te komen aan het nieuwe leven dat de Here God in mij ooit begonnen is. Ik wil Jezus volgen en Hem zoeken in alle aspecten van mijn en uw leven.
Er is nog zo veel onontgind!

Rob, 8-9-2008

PS. Ik zou het op prijs stellen als u met mij mee gaat ontginnen. Ik zie uw reactie graag op de blog!!

dinsdag 2 september 2008

mercy, not sacrifice

wie beseft wat kapot is
hoe diep de snijwond gaat?
wat geofferd is aan zinloosheid
de passie bloeden laat

machteloosheid overwint
de ademloze zweeg
ik kan de gedachte,
de woorden niet vangen
het vlindernet blijft leeg

wat moet er nog meer
sterven?
er is al zoveel levend dood

kwetsbaar de droom
ontastbaar de woorden
onuitgesproken vlijmscherp

Ik lig onder
GENADE!

RH
2-9-2008

dinsdag 1 juli 2008

Neergelegd?

Ben ik
of heb ik mezelf
neergelegd
bij het aanhoudend zwijgen?
Ben ik al verdronken
in de absolute stilte van het water
komt de bode wel, maar de storm later?
Ploeter ik nog steeds voor het alsnog
klinkt het allemaal wel mooi, maar toch..
Langzaam loop ik de steiger af
ik kan maar niet wennen
stilte laat de taal niet kennen


RH, 1-7-2008

dinsdag 20 mei 2008

Thuis dakloos

De muren zijn gestoomd en kaal getrokken. Slechts betonnen en kalkstenen grauwgevlekte vlakken omringen ons in de woonkamer. Over de donkere plavuizen is egaline gesmeerd, een grijs nog onregelmatig oppervlak onder onze voeten. In de loop van de tijd zijn alle kasten naar de schuur en onze spulletjes naar boven versjouwd. Leegte zorgt voor de vervorming van onze stemmen. Ons gemak aan tafel, stoelen en bankstel staan in de buitenlucht. Kwetsbaar, maar afgedekt. Vermoeiend echoënde leegte. Alles voor de verbouwing. In ons geestesoog zien we een vernieuwde verlichte begane grond. Maar de muren laten we staan.

Als er in één jaar tijd ruim meer dan honderd mensen hun geestelijk huis verlaten, dan kúnnen we het ons toch niet veroorloven dat “gewoon” te blijven accepteren? En … er verlaten er nog steeds. Nog steeds staan er mensen op de drempel. Niet alleen de meubels, maar ook de muren naar buiten?
Mensen, die overwegingen en vragen hebben met pijnlijke consequenties. Maar horen we ze? Nemen we de vragen ook echt serieus? Na de drempel zijn er toch mensen dakloos… schapen zonder stal? Dan moeten die mensen toch gegronde redenen hebben? Niemand gaat gemakkelijk weg. Mensen laten hun huis niet zomaar achter zich. Zeker niet het huis van gezamenlijk opstarten, opbouwen, optrekken, het huis van relaties en het delen van allerlei fases van het leven. Niemand praat makkelijk over zijn of haar redenen, maar die zijn er wel, nog steeds. Als hun gesprek met de leiding doodgelopen is, dan is óns blijven zwijgen toch geen optie? Laten we onszelf niet wijs maken dat het wel zal overwaaien: de bronnen van onvrede zijn er nog steeds en alle stilte is uiteindelijk alleen maar voor een andere storm. Zolang er sprakeloos wordt gevolgd, zal er geen rimpel te zien zijn…

Wie gelooft dat de vertrekkers alleen maar énkele mensen volgen, die gelooft een leugen. Mensen zitten niet vast aan vertrekkers, mensen zitten los omdat het cement afbrokkelt, betonrot?. Mensen voelen zich thuis dakloos. Veiligheid, verbondenheid en vertrouwen zijn voor velen verdwenen. Hun verantwoordelijkheid stelde hen uiteindelijk voor de vraag: wat doe ik? En hoewel het in de ogen van sommige anderen lijkt als vluchten, hebben zij de verantwoordelijkheid genomen voor eigen geweten, geestelijke gezondheid en dat van hun gezin. Vele vertrekkers hadden (en hebben) vragen, zij wilden gesprek, een openheid die zo belangrijk is als de poten van een tafel. Maar zolang vooringenomenheid de reactie bepaalt, blijft echt gesprek onmogelijk. En omdat het ook mijn thuis betreft, is het dat ik op één of andere manier moet blijven schrijven…

Naast het hele servies van mijn goede ervaringen wil ik de onvolledige mozaïek van redenen uitspreiden: onwaarheid, geheimen, geremde ontwikkeling, onduidelijk leiderschap, afschuiverij, weinig invoeling, machtsvertoon, vragen zijn ongewenst, aan Gods gezalfden kom je niet, groeivisie, persoonlijke onbespreekbaarheid, een jarenlang spoor van conflictjes en conflicten, het snoeren van de mond, geestelijk droog komen staan, persoonsverheerlijking, de dienst als podium optreden …. En vast nog meer. Ik voel niet ál deze scherven, maar ál deze scherven worden wel gevoeld.

Doe er wat mee! Uiteindelijk is het prettiger wonen in een verbouwd huis dan in een gesloopt pand.

RH 20-5-2008

woensdag 14 mei 2008

Evangelisch Manifest

Absoluut de moeite van lezen, overdenken en waarderen waard!

Ik maak - met dank - gebruik van de blog van Filip DeCavel, omdat ik denk dat we ook in Nederland hiermee iets kunnen. "Dallas Willard, en nog vele andere evangelicale leiders leveren een document af dat samengevat stelt: apologies before apologetics. Wat is het evangelicalisme (geloofsbelijdend gedeelte) en wat is het niet (een verontschuldigend gedeelte). Het evangelicalisme mag niet verzanden tot een alleen maar politieke beweging. Het is meer. Het is noch uitsluitend privé of alleen maar publiek. Het is meer. Het is traditie én toekomst. Het is eerst en vooral een manifest vanuit de amerikaanse context maar die implicaties zou kunnen hebben op hoe het evangelicalisme alhier verder evolueert…we zullen zien."

de site: http://www.anevangelicalmanifesto.com/index.php
het document http://www.anevangelicalmanifesto.com/docs/Evangelical_Manifesto.pdf

dinsdag 29 april 2008

Waar draait het om?

Een vraag die al een hele tijd gonst in ons huis is: “gaat het om God of om Zijn zegen?”. Die vraag, of eigenlijk meer de richting van het antwoord, bepaalt hoe ik sta in de dingen die mij/ons overkomen. Het bepaalt ook op welke manier ik reageer. Gisteren werd mij het boek Ruth voorgelezen. Ik hoor dan een Noömi zeggen “de HEER heeft mij met lege handen laten terugkomen “(1:21) en nu denk ik ook aan Maria die in de engel tegen God zei “mij geschiede naar Uw wil”. En dat dan weer gekoppeld aan het Onze Vader “Uw wil geschiede net als in de hemel ook op de aarde”. Zelfs Jezus’ laatste gebeden vóórdat Hij gevangen genomen werd spreken dit uit “niet mijn wil maar de Uwe”. En Jezus hééft pijn geleden. En Noömi – de gelukkige – onderging een bitter lot.

Als ik gericht ben op de zegen van God, dan ben ik als het publiek dat Jezus volgde vanwege de wonderen en tekenen. Hé, die man daar kan mij genezen! Hello, I love you, can you tell me your name? Ik realiseer me dat ik dan eigenlijk gewoon gericht ben op mijzelf en ten diepste niet op God. Zoek ik de woorden die ik graag wil horen, liedjes die mij raken, een kerk waarin ik mijn ei kwijt kan, een planning die aan mijn eisen en verlangens voldoet? Dát besef maakt me toch wel stil. Want ik weet dat aan het kruis ook ik gestorven ben en dat mijn leven van Hem is. Iets bij het kruis brengen zal mij pijn kosten.

Ik denk dat ik wat minder makkelijk behoor te zingen of zijn minst eerlijker en bewuster. We hoeven ons bestaan niet bij het oude te laten voor onszelf of omwille van onze kinderen. Misschien wil de Aanwezige God wel ánders dan wij. Maar in ieder geval wil Hij dat ik voor en van Hem ben!

(Ha! Misschien vinden we elkaar dan in Hem in plaats van elkaar kwijt te raken in onszelf! Dát kan je ook in Ruth lezen!)
"Save me from the kingdom where I am king". De band Delirious is zo gek nog niet!

RH 29-4-2008